Liefdevol, scherpzinnig en eerlijk.
Zo stond Anita in het leven, en zo zullen we haar herinneren.
Anita was een geweldige geschiedenisdocent. Ze wist leerlingen te raken met haar kennis, haar rustige overtuiging én haar gevoel voor timing en sfeer. Soms bracht ze muziek de klas in: dan kwam haar gitaar mee en zong ze Welterusten, meneer de president van Boudewijn de Groot bij het thema Koude Oorlog. Ze gaf betekenis aan wat ze vertelde. Leerlingen liepen met haar weg. Collega’s ook.
Ruim negen jaar werkte Anita op onze school. Daarvoor gaf ze les in Meppel. Ze was geliefd, betrokken en oprecht. Geen haantje-de-voorste, maar wel iemand van wie je graag wilde horen wat ze dacht. Ze speelde in de schoolband, had gevoel voor humor, en stond altijd open voor de mensen om haar heen.
In 2022 kreeg ze de diagnose uitgezaaide darmkanker. Over haar ziekte en alles wat daarbij kwam kijken, schreef ze een openhartig blog. Geen klaagzang, geen heroïek, maar woorden die raakten: over het leven, het lichaam, afscheid, liefde, autonomie, pijn en verwondering. Tot het einde bleef ze schrijven, in haar eigen toon — helder, open en vol aandacht.
Wat een voorbeeld. Wat een gemis.
